E por incrible que pareza, resistindo quince días de calor seco e sen regar, o liño seguíu medrando todo igualiño. Agora a esperar que sai a flor azul.

A semente era das que venden no supermercado para consumir.

—FIANDEIRIÑA delgada
sempre metida a fiar
sempre a fiar e soñar
para logo non ser nada.

—Para logo non ser nada
eso inda está por ver
e pois cas frebas do liño
ó torcelas de camiño
algo se ha de prender.

—Algo se ha de prender
i afé que tiñas razón
que eu estábache mirando
sin deñar que encantenón
íbame indo namorando.

Novoneyra, Uxío. Os Eidos. Libro do Courel