O primeiro que botamos na terra foron uns cantos graos da espiga de millo corvo que trouxo Antonio, xusto antes da Pascua, exactamente o 29 de marzo a ver que pasaba. Natalia encargouse de cavar un rectángulo e puxemos algo de abono orgánico pois parecía que a terra era moi pobre.
"Díxolle o millo á liñaza:
-Anda ti, espepitada, que aos tres días estás nada.
E a liñaza respondeu:
-Cala ti, nugallán, que pasas nove días debaixo do terrón".
Na próxima botaremos os dous xuntos, o millo e mais a liñaza, para que poidan dialogar, e nós poidamos comprobar.
A carón do millo, cabazas.
Nenhum comentário:
Postar um comentário